Na kilka dni przed...

Powoli się zaczyna przedmaratonowy szał. Na razie objawia się tym, że SSBM wyprowadził się spać na kanapę bo nie będzie spał z chorym dzieckiem w jednym pokoju bo jeszcze się zarazi i co to będzie? 

A ja to niby mogę całe noce czuwać przy chorej Młodszej (na razie zawalone dwie nocki), bo Młodsza gorączkuje i ma zapchany nos, przez co budzi się pierdylion razy z płaczem i wtedy ten nochal trzeba jej oczyścić (jeszcze głośniej wyje), dać wody do popicia, kocyk a i wtedy nie lepiej bo Młodsza mości się wygodnie na moim cielsku i błogo zasypia. Dopiero nad ranem udaje mi się ją zdjąć i mogę się kimnąć ciągiem 2 godzinki. Gdzieś wyczytałam, że mam się nie martwić jak nie prześpię dobrze nocy przed samym maratonem bo ważniejsze jest dbanie o jakość snu na cały tydzień przed.... buhahahaha! 

- Super Szybko Biegający Mężu, jak się Tobie dziś spało? - pyta pognieciona Matka

- Dziękuję, bardzo dobrze, tylko nie podłożyłem sobie poduszki pod łydki i trochę mam sztywne...

O J P .... (no ale kto biegaczowi zabroni??)

Przedmaratonowy szał ma także inną postać. Jedzeniową. Na 3 dni, żegnajcie buły, żegnaj kaszo, ryżu, makaronie! Żegnajcie owoce w większych ilościach... Żegnaj czeko i browarku "po" treningu. Od dziś do środy oczyszczamy się z glikogenu - substancji, która magazynuje się w wątrobie i mięśniach i w trakcie wysiłku z niej czerpana jest energia. Kiedy organizm wyczyścimy z glikogenu i zaczniemy go na powrót napełniać to nasze "puste" mięśnie są wstanie zmagazynować go dużo, dużo więcej  niż gdyby jeść węgle przez cały czas. Także jest poniedziałek, 12:00 a ja się trzęsę bo chcę bułę. A czeko chcę jeszcze bardziej! Idę cierpieć w samotności!  Pa pa!