O Ivo i w końcu o tym, że chcę być 3 razy lepsiejsza!

Pisałam już kiedyś o Tarze Costa. O tym, że ciężką pracą osiągnęła bardzo wiele. W drodze do szczuplejszego życia pokonała nawet dystans Iron Man'a. 

Głęboko wierzę, że nie ma marzeń niemożliwych do zrealizowania a im więcej ciężkiej pracy się włoży w dojście do upragnionego celu tym bardziej słodki jest smak zwycięstwa. Tym większa jest radość, tym większa jest duma z siebie. 

Kiedy w zeszłym roku SSBM dosłownie "jarał się" wyczynami Chrissie Wellington i planował sobie, że on na te Hawaje na tego Ajron Meeena na MŚ w Kona pojedzie jak dzieci będą pełnoletnie to ja nieśmiało spoglądałam na niego i myślałam sobie w duchu: "Ty jesteś taki super, wysportowany, szybki, pływać umiesz od dziecka, pewnie nawet na składaku byś ujechał te 190km, co to dla Ciebie mężu. Może mnie zabierzesz na te Hawaje i będę z Lei na szyi czekała na mecie." Ale SSBM tak sobie gadał, gadał i cisza w eterze nastąpiła. Super Szybko Biegający Maż odpuścił triathlonowe marzenia i pragnie być biegającą rakietą.  

Ja do Kona lecieć nie zamierzam. 

Ale 1/2 Iron Mana na Enea Poznań Triathlon w 2015 już wpisałam w plan startów. A za 1/4 Iron Mana w Sierakowie 30/05/2015 to już nawet zapłaciłam.

No dalej, zbierajcie z ziemi te szczęki i czytajcie dalej.  

Może od początku. 

Po kwietniowym poznańskim półmaratonie mój SSBM pokazał mi na YT rewelacyjnie zmontowany filmik z Poznań Lotto Triathlon. Łzy do oka Matce napłynęły, ciałem wstrząsnął dreszcz i Matka rzekła: "też tak chcę!" Stary w czoło się popukał, nie wiem co pomyślał. Ale im bardziej się w to czoło pukał tym bardziej chciałam. (Swoją drogą dobrze, że sobie żadnego guza nie wypukał.)

Zaczęłam liczyć koszty. Do biegania rzeczy mam, Gremlin na raty wzięty - jest, na rower rzeczy na razie nie potrzebuję.... ups... nie mam roweru. No to wymyśliłam sobie, że znajdę sponsora. Wysłałam dziesiątki maili do wszystkich firm dystrybuujących rowery cenionych marek. Odpowiedzi dostałam w stylu, że dziękują za zainteresowanie, ale budżet na sponsoring mają już rozplanowany a roweru powypadkowego czy poreklamacyjnego (bo o taki prosiłam) nie mają. Zonk. Sprzedałam bieżnię, miała być kupiona szosa, ale pieniądze się rozeszły na życie. Zostało niewiele. Za to niewiele kupiłam rower taki zwyczajny z zamiarem przerobienia go na triathlonową hybrydę. Rozmiar ramy owego roweru niby dla mnie. Tyle, że jednak nie. (Nie będę Was zanudzać. Generalnie rama była za długa i nie mogłam na niej przyjąć pozycji odpowiedniej.)

Rower kupiłam sobie na urodziny. A, że w dniu urodzin okazało się, że rower jest za duży to matczyna dobroczynność sięgnęła zenitu i rower podarowałam na moje urodziny mojemu Super Szybko Biegającemu Mężowi. Na niego jest idealny. 

Problem pozostał. Na odsiecz przyszedł mój tata, który nie mógł już słuchać, że zostałam bez roweru i na czym ja będę jeździć i w ogóle. Zlitował się nade mną. Albo po prostu chciał mieć święty spokój. 

Dziękuję Tobie Tatku!!!!

No to powitajmy Iva.
Ivo jest Kross'em Vento 2.0. O jego karbonowym widelcu zanudzać Was nie będę. Podstawowa szosa, ale ważne, że jest miłość. :) I to się liczy.

Dużo, bardzo dużo pracy przede mną. Pewnie sama nie zdaję sobie sprawy ile. Biegania się nie boję, kręcenia na rowerze też nie. Pływanie... przecież ja pływam z jedną nogą na dnie!!! Pokonanie kilometra na basenie, nieudolną żabą zajmuje mi 40min!!! A więc na ten moment się pytam: Z czym do ludu? Pianka sama nie popłynie. Jak próbuję przejść do kraula to wszystko idzie świetnie dopóki nie zanurzam głowy. 

W każdym tri artykule piszą, że prędzej czy później nadejdzie moment, że trzeba będzie skorzystać z opieki trenera pływania właśnie. Z tym się liczę. Byłam już na pierwszych zajęciach z pływania przed urlopem. Dużo pracy mnie czeka, ale trener mawia, że jest nadzieja, że popłynę.  

A w ogóle to bym pewnie taka nakręcona nie chodziła, gdyby nie mój trener biegania, który jest zapalonym triathlonistą. Gdzie nie spojrzysz człowieku, tam Treneiro... na pudle. Przecież to takie proste, nie? :P 

To po październikowym Poznań Maraton zmniejszam biegowy kilometraż i ostro biorę się do roboty.

Od jesieni Matka będzie matuchną pływającą, kręcącą i biegającą.